خیلی پیش تر از امروز، قریب به یک سال پیش، یک دو خطی نوشته بودم از طنزترین حال آن روزهایم... یادآوری اش در این روزها، اگرچه که طنز بودنش را بیشتر از پیش هویدا می کند، اما حرف دیگری هم دارد...
همیشه در احوالاتم ترسِ فراموشی، بالاترین ترسی است که داشته ام... فراموشیِ آرمان ها، عقاید، ایده آل ها و نهایتا دست و پا زدن در یک روزمرگی کشنده...
ربطِ پاراگراف اول و دوم چیست؟
اینکه فراموش نکنی محبوبی که وعده رحمتش قطعی و حتمی است،
وعده عذابش هم...؟!
و دوم اینکه؛
به گمانم، به حلالِ حق، امتحان شدن، بسی دشوارتر است از امتحان شدن به حرامش...!
جوانِ مجرد امتحانش این است که به نامحرم نگاه نکند، دغدغه اش این است و...
متاهل که شدی، می بینی اصلا میلِ نگاه کردن که نداری هیچ، وقتی هم برای این لهو و لعب ها نداری...!
اما به همان حلالی که روزی ات کرده و پس از آن تامینت کرده،
چه امتحان ها که نمی کتد...!
+
الهی...
و ربی...
من لی غیرک...!
+ شبِ جمعه ها اگر «کمیل» خواندید، یاد کنید...
خوش امتحان باشید ان شالله ...