نه سر، نه ته...

بی تو انگار جهانم خواب و خراب است...

بی تو انگار دنیایم پوچ و سراب است...

           

هی روزگار...

         چند می دهی...

                       آرامش را...

که نه این بار...

            و نه هر بار...

+ معتقدم؛ که محبوب اگر ببخشد خطاهایی که کرده ام، شکر نعمت های به جا نیاورده را نخواهد بخشید...

+ آنقدر عجیب و غریب که به یادآوردنشان هم، خیال خواب بودن را در آدم زنده می کند...