من... تو...

به دریا میزنم دریا تو هستی

به کوه و دشت و صحرا میزنم

آنجا تو هستی

من این دیوانه 

تو در چشمم نشستی از آن روزی

که بردم نامت را و 

شنفتم صدایت را...

به دیوانگی سوگند

که شوریده می خواهی «منم» را...

که من چشمم نبیند

و این دل هرگز نخواهد

به غیر از تو، صدایت، نگاهت... 

آه... نگاهت...

نگاهت بحر نجات است

و این خسته که محتاج نجات است

دعایش

نفس هایش همه سوی تو باشد...

مرید است و مرادش

تو باشی‌‌‌‌...