می نشینی در کنجی، چشم می بندی و گوش هایت را پر می کنی از هوا تا نشنوی صدای گذر زمان را...
غرق می شوی در رویاهای دور و دراز...
آنقدر دور و درازند در قبال همت بیمار تو
که رسیدنشان فقط می تواند محال باشد...
می نشینی به تماشا... همه دوست داشتنی هایت را... همه آنچه که برایشان دلت غنج می رود...
غرق می شوی...
لبخند می زنی...
ذوق می کنی...
و...
اما دریغ...! که دست نیافتنی اند و ناملموس...
بدان و پیشه ات کن:
زندگی در توهم،
شیرین ترین نوع خودفراموشی است...
+ خود، می تواند فقط یک چیز باشد... او...
همه ی آدم ها برای خودشان رویاهایی دارند ...
رویاهایی که شاید در آینده تحققشان را باور نکنند... !